5 februari 2010

Lieve allemaal,
.

Mijn reis is ten einde. Ik ben reeds terug als ik dit publiceer. Wat heeft de reis mij gebracht? Wat was mijn opbrengst? Dit zal de komende tijd wel blijken. Het was goed, het voelde goed, het voelt nog steeds goed. Wat ik heb meegemaakt voelt alsof het zo moest zijn en dat ik dit heb moeten doen.
.

Deze reis zal ik nooit meer vergeten. De extra lading die het had en hoe het mij dichterbij mijzelf heeft gebracht, heel bijzonder. Het was een bevestiging van wat ik al wist. Een bevestiging van wie ik ben en wie ik geworden was maar ook wie anderen mij hebben doen geloven dat ik was. Ik voel mij bevrijd en geniet van de ruimte die er is en die ik heb ontdekt waarvan ik niet ‘wist’ dat het er was.
.

Alleen op reis, ik was niet de enige. Uiteindelijk zijn wij allemaal op reis. Wij ontmoeten mensen, trekken voor de tijd die er voor staat met elkaar op. Ontmoeten en afscheid nemen hoort bij het leven. Het besef dat ik leef en heb gevoeld wat er echt is. Liefde confronteert, de liefde in mij, de liefde in mij voor een ander, de liefde die niet wordt beantwoord, de liefde die wel wordt beantwoord. Geluk, verdriet, blijdschap, boosheid, angst, opluchting, pijn, genieten. Het hoort er allemaal bij.
.

Ik ben dankbaar en blij voor deze ervaring.
.

Liefs,

Cliff

15 januari 2010
.

Ik ben er. Ik ben aangekomen aan het eind van de wereld. Tegelijk ook het eind van mijn reis. De weg is opgehouden. De route no. 3 vanuit Alaska naar het meest zuidelijk punt van Zuid Amerika. Daar ben ik! Wat nu, er rest mij niets meer dan voldaan terug te keren naar huis. De reis heeft mij veel gebracht. Voel ik mij nu meer mens, nee! Maar ik voel wel meer, beter, echter, mooier, dan eerst! Het leven is mooi, wat er ook gebeurd en wat je ook overkomt. Het heeft een reden. Dit weten, is een bevestiging van mijn bestaan, mijn leven, mijn geluk, de liefde in mijzelf, de liefde voor mijn dierbaren, de liefde voor mijn vrienden met wie ik een verbinding heb vanuit warmte.
.

Ik heb nog getwijfeld, maar nu niet meer, dat is al weer een tijd geleden, zo voel het. De natuur, de mensen, het leven in Argentinie heeft mij weer veel geleerd. Ook hier in Ushuaia. Mijn reis houdt niet op in Argentinie. Ik ga verder, de plaats, het land, de tijd, de mensen om mij heen, wat is en wat gaat komen. Ik ben er altijd bij. Niet wie ik was maar wie ik ben en zal zijn.
.


Reizen…travel light. Het heeft geen zin onnodige bagage mee te nemen. Laat los, laat achter je wat je toch niets brengt voor je reis. Het enige wat je meeneemt is dat wat je niet achter kan laten, dat wat je geleerd hebt. De mogelijkheden liggen in de toekomst, nooit in het verleden. Wat is geweest mag zijn en daar blijven waar het hoort, in het verleden. Zonder afbreuk te doen aan de waardevolle lessen. Dat is de waarde van de reis, het mooie van de reis, ja mijn reis in alle opzichten. Gelukkig ik leef, in het nu! Dat doe ik elke keer weer opniew. Liefde, Passie, LEVEN.
.

Warme groet,
.

Cliff
.

Kijk wat ik voor jullie heb.
1. Ushuaia
2. Parque Nacional Tierra del Fuego
3. Tocht op het Beagle kanaal
4. All mijn foto albums online

15 januari 2010

.

Vandaag ga ik weer verder en wel naar het eind van de wereld. De meest zuidelijke stad ter wereld, naar Ushuaia (Terra del Fuego oftewel Vuurland). Dat doe ik met het vliegtuig, over de bergkam heen, anderhalf uur vliegen. Na Ushuaia vlieg ik as. maandag 18 januari weer naar Buenos Aires om mijn vlucht terug naar huis te pakken. Dinsdag 19 januari 2010 ben ik weer terug in het land. Thuis van weg geweest, gelukkig nu nog even niet!
.

Morgen nog eerst een tocht over het Beagle kanaal! Wat ik nog meer ga doen vertel ik later….
.

Doei! Ik ben em weer gevlogen.
.

Cliff

14 januari 2010
.

Vandaag is het bedoeling dat ik de Perito Moreno moet bedwingen…te voet. Ice clamps onder mijn schoenen, handschoenen aan en aan de tocht beginnen. Het beloofd een leuke dag te worden. De inspiratie is volop aanwezig en ik ben benieuwd de Gletscher te beklimmen.
.

Ik voel mij goed en denk maar zo dat ik deze uitdaging aanga en er vol voor ga. Niet dat ik het vertrouwen niet heb dat ik de tocht niet zal kunnen doen maar gewoon het idee zo’n gletcher op te gaan niet weten wat je gaat meemaken op zo’n grote ijsmassa. Zal het niet glad zijn, als ik maar niet onderuit ga, of in een spleet dertig meter naar beneden val, mijn kinderen moet gaan missen en zij mij alsof ik dat nu al niet genoeg is, het zijn zomaar een paar gedachten die door mij hoofd schieten. Ik vertrouw op de gids waarvan ik bij het aanschouwen van de persoon het vaste geloof had dat hij het al veel vaker gedaan had en de weg ons is voorgegaan. Ik heb besloten mij over te geven aan en hem trouw te volgen cq. in zijn spoor te blijven.
.

Het was mooi, alle ‘angsten’ waren binnen een mum van tijd omgeslagen in ‘extase’ en het gevoel van opwinding dat het zo lekker ging, het meeviel de gladheid, omdat ik de juiste voorzorg maatregelen had getroffen. Het was niet altijd mogelijk foto’s te maken. Dus er zijn momenten die ik niet met jullie kan delen en dus lekker voor mezelf zal houden voor altijd. De overige momenten deel ik graag met jullie. Kijk maar naar de foto’s en de videos.
.

Groetjes uit El Calafate,
.

Cliff
.

Kijk, zie en aanschouw wat ik heb beleefd.
1. Trekking op de Perito Moreno
2. El Calafate
3. Alle foto’s tot nog toe

13 januari 2010
.

Na gisteren het stadje verkend te hebben, is het vandaag weer de beurt aan het doen van een excursie. Het is een tocht met de catamaran over het Lago Argentina naar de verschillende gletschers.
.

Gisteravond heb ik een leuk restaurant gevonden waar ik mij heerlijk te goed heb gedaan aan een Bife de Chorizo en een Asado a la parrilla. Ik heb er een goede fles wijn bij besteld die ik mocht laten staan om de volgende dag verder op te drinken. Dat heb ik dus gedaan. Samen met twee mannen (Torben Seested en Esben Hedeager) uit Denemarken die ik ontmoet heb op de boot zijn wij hier weer teruggeweest. Het klikte meteen en de toon was gezet binnen de eerste vijf minuten. Esben attendeerde mij op zijn boek voor zijn reis waardoor ik het wist….. Wat vertel ik later misschien nog wel aan die die het echt wil weten. In elk geval de gastheer was blij mij te zien en bracht met een glimlach mij mijn wijn van de avond ervoor. Het was gezellig en ik heb weer eens lekker gegeten!
.


De boottocht eerder de dag was geweldig. Het gevoel dat er door je heen gaat als je eerste ijschots in zicht en uiteindelijk voorbij vaart is overweldigend. Het is een voorbode van iets immens en maakt de verwachting hooggespannen. De kleur, de omvang op afstand al bijzonder, van dichtbij voel je je nietig. Het gevoel dat je overvalt bij het zien van die eerste ijsschots is al iets waarvoor je het zou doen maar valt in het niets bij wat er met je gebeurd als je er niet een maar meer en steeds grotere schotsen tegenkomt. De een nog mooier dan de ander totdat je bij een massieve ijswand terecht komt en niet verder kan. Op het eerste gezicht en op afstand, dacht ik dat valt nog mee totdat je dicht langs een ijswand vaart van wel 60 meter hoog en er met een donderend geraas een ijsblok afbreekt. Toen was het stil in mij. Ik heb even de tijd genomen om te beseffen waar ik was, wie ik ben, wat ik hier deed en wat dit aanzicht met mij deed.
.


Mijn reis, de reden voor mijn reis, de bestemming waarvan ik wist dat ik het moest zien maar nog nooit geweest was. Waarvoor ik heb moet loslaten alles wat mij vasthield, waarin ik heb ervaren wat het is om elke keer weer afscheid te nemen en wat nieuw is te omarmen, te koesteren en blij zijn in het moment en niet stil te staan bij het moment dat ik het weer zou moeten loslaten. Te genieten, blij te zijn maar ook weer bedroefd omdat ik weer verder moest op mijn reis. Weer loslaten waar je net aan gehecht was geraakt en erop te vertrouwen dat er nieuwe kansen komen om te mogen genieten. Voor het eerst heb ik ervaren hoe het is om ook te genieten van wat je achter je laat, alles inclusief, ja ook het feit dat ik mij bedroefd kon voelen dat ik weer moest afbreken om verder te kunnen. Mijn reis te vervolgen zonder angst, ongeconditioneerd te ontvangen wat er naar mij toekomt in mijn beweging naar mijn volgende bestemming, want daarin ligt het echte genieten.
.

Is dit geluk? Is dit het gevoel van gelukkig zijn dat ik heb ervaren. Ik heb ervaren dat verdrietig en bedroefd zijn, net zoals genieten en blij zijn, alles inclusief, het mogelijk maken om geluk te ervaren. Het een kan niet zonder het ander, dit is harmonie. De waarheid in jezelf is niet ver! De weerkaatsing van het zonlicht op de maan verlicht de duisternis en verlicht je pad in het donker. De dag breekt aan en verdrijft de duisternis. Het is licht, er is altijd licht. Het licht van je ziel, de liefde in jezelf. Ik hoef niet meer te zoeken, wat ik verlang in het leven vindt mij omdat ik ben wie ik ben, mjn angsten (?) voorbij!
.

Kom in Harmonie.
.

Liefs,
.

Cliff
.

Ik heb ook weer foto’s voor jullie:
1. El Calafate
2. Boottocht naar de Gletschers
3. Al mijn foto’s tot nu toe

12 januari 2010
.

Puerto Madryn heb ik weer achter mij gelaten. Ik heb het vliegtuig gepakt en doorgereisd naar El Calafate in het zuiden van Argentinie. Ik heb mij doen laten geloven dat het indrukkwekkend moet zijn. Iets dat ik gezien moet hebben. Met deze gedachte ga ik op reis, ja mijn hele reis is hierop gebaseerd. Is dat trouwens niet van toepassing op ons leven. Wij zijn op reis op weg naar een bestemming waarin wij geloven dat het de moeite waard is…
.

Argentinie, is de moeite waard. Voor wat het mij al gebracht heeft deze reis ben ik dankbaar en blij. Het is meer dan een mooi land en leuke ervaringen. Blij voor wie ik ben en dat ik leef!
.

Later weer meer…
.

Liefs,
.

Cliff

11 januari 2010
.

Ik ben al weer 11 dagen op reis in het nieuwe jaar. Wat kan ik zeggen. Het voelt goed. Het voelt anders, beter en dichterbij dan ooit. Wat de reis dit jaar gaat brengen weet ik niet maar wat ik voel, ja, het voelt alsof mijn bestemming, mijn plek, hetgeen voor mij bestemd is, op mij wacht om thuis te komen. Ik ben op reis naar een bestemming waar ik nog niet ben geweest en heb een vast vertrouwen dat de reis en de bestemming de moeite waard is. Ik ben verheugd over mijn reis. Leven, zoals het bedoeld is!
.

Vandaag ben ik naar Punta Tombo geweest waar de grootste kolonie van de pinguins in zijn soort, met meer dan 800.000 een plek hebben om thuis te komen. Elk jaar komen zij weer terug naar dezelfde plek, een vaste plek, naar hetzelfde nest. Blijkbaar weten zij hun weg terug te vinden na elke reis. Als ik daaraan denk, denk ik wat heerlijk zeg, een plek te hebben om thuis te komen. Hoe doen ze dat? Op gevoel? Gevoel voor richting, gevoel voor thuis. Het is een kwestie van weten. Er valt niets uit te leggen.
.

Home is where the heart is!
.

Liefs,
.

Cliff
.

Kijk naar de foto’s, het zijn er nogal wat:
1. Punta Tombo
2. Alle foto’s tot nu toe

10 januari 2010
.

De bus stond om 7:30 voor de deur hadden ze gezegd. Vroeg opgestaan, ontbeten en op pad voor mijn eerste excurise in het gebied. Ik was moe, had weinig geslapen en wilde eigenlijk lekker doorslapen….
.

Onderweg heb ik nog even bijgeklets totdat de verbinding werd verbroken. Jammer, was wel gezellig. Ik heb nog even mijn ogen dichtgedaan en aangekomen bij de zeeleeuwen vol verwachting op pad gegaan.
.


Ik heb nog nooit zoveel zeeleuwen bij elkaar gezien. Ze hadden kleintjes gekregen, heel lief en schattig. Wat een grote beesten zeg en ze dan in het wild te zien rond lopen is best indrukwekkend. Dit moet je gezien hebben om te weten waar ik het over heb. Ik heb gefilmd en foto´s gemaakt. Wat is de natuur toch mooi. Wat is het toch allemaal in harmonie. Een voorbeeld voor mij!
.

Onderweg het landschap bewonderd, gelukkig had ik met het slapen niets gemist. Wij waren nu aangekomen bij het mooie stukje. Ook de zeeolifanten, wat een massieve beesten zeg. Ze lagen lekker te zonnen, vooral niet te veel bewegen…..
.

De weg werd vervolgd naar Puerto Pirámides, een pittoresk dorpje. Barbara en Alette hadden mij al gezegd dat ik hier naartoe moest gaan ipv Puerto Madryn. Veel intiemer en minder massaal. Het was warm dus besloot ik een biertje te nemen en te genieten op het terras van alle bedrijvigheid om mij heen.
.

Het was een mooie dag. Ik was tevreden en voldaan.
.

Groetjes,
.

Cliff
.

Kijk ook naar mijn foto’s:
1. Peninsula Valdez met oa. de zeeleeuwen, pinguins, guanaca’s en meer
2. Puerto Piramides
3. Alle foto’s tot nu toe

9 Januari 2010
.

Ik ben er! De reis was best lang, 2 uur vertraging gehad en onderweg nog een uitgebreide controle gehad met honden in de bus…drugs? Uiteindelijk is er niets gevonden en mochten wij weer door.
.

Puerto Madryn, waar was ik terecht gekomen. Een lang strand en massa´s mensen. Veel ´blote´ billen, de kranten schreven er zelfs over, wat een sensatie. Ik had alleen maar oog voor mijn boek. Ik was al over de helft en wilde het verhaal eigenlijk zo snel mogelijk uitlezen. IK heb een leuk plekje gezocht, wat gegeten en heerlijk mijn boek gelezen tot het onwijs begon te waaien. Ik ben naar binnen gevlucht en een tijd lang het weer gadegeslagen. Het leek wel mist maar in werkelijkheid was het zand wat alle zicht wegnam. Het was mij niet gelukt mijn boel uit te lezen.

.

Ik later op de avond nog besteed om de stand te bekijken en heb wat foto´s gemaakt maar was snel uitgekeken. De stand moet het toch echt van het strand en de wildlife hebben. Daar heb ik dan ook ontzettend van genoten. De volgende dag stond Peninsula Valdez op het programma met de zeeleeuwen, zeeolifanten en pinguins als attractie.
.

Groetjes,
.

Cliff
.

Kijk ook naar mijn foto’s:
1. Onderweg naar Puerto Madryn
2. Puerto Madryn
3. Al mijn foto’s tot nu toe

8 januari 2010
.

De wekker is nog niet gegaan. Ik ben wakker, waar ben ik. Net als in Bariloche heb ik ook hier weer kamer no. 11 gekregen. Als dit geen bevestiging is van het spirituele doel van mijn reis moet ik toegeven dat ik blind ben voor de tekenen die mij worden gegeven.
.

Aan het ontbijt krijg ik van Alette het boek knielen op een bed violen aangeboden. Dat moest ik toch echt gaan lezen. Ik schrok omdat het zo dik was. Waar zou ik de tijd vandaan moeten halen. En tijd was er genoeg, bleek later. Ik zou immers vandaag vertrekken naar Puerto Madryn. Maar voor het zover was zouden wij eerst samen naar Bariloche gaan. Ik moest nog uitchecken…. We hadden oponthoud en wij zouden te laat komen. Cliff Bos en te laat komen….ja ja niets nieuws onder de zon. Terwijl ik mijn leven zo graag wil verbeteren gaat het nu helemaal fout (dacht ik). Barbara en Alette hadden mij al gerustgesteld dat men het hier allemaal niet zo exact neemt met de tijd. Dit land past wel bij mij! Aangekomen in het hotel verontschuldig ik mij voor het te laat komen. De lieve juffrouw aan de receptie kijk mij lachend en liefdevol aan en vindt het geen probleem. Waar had ik mij zorgen om gemaakt. Wat is het hier toch relaxed! I love it here.
.

Uitgechecked, wat nu…? Met de dames op weg naar hun hotel. Heel leuk, gezellig en knus hotel. Alette dat heb je goed geregeld. Ik zie het gezicht van de gastvrouw nog goed voor mij, een man met twee vrouwen in een twee persoonsbed genoeg voor drie… Wat ben ik een gezegend mens. Helaas ik moest verder die dag en die twee mooie vrouwen, ja die hadden mij toch niet nodig.
.


Wij zouden nog even koffie gaan drinken in het Llao Llao hotel om onze tijd samen af te sluiten. Het werd een lunch om niet meer te vergeten. Een afscheid in stijl van mijn eetvrienden! Toch iets meer dan eetvrienden… Misschien wel vrienden voor altijd!
.

De reis naar Puerto Madryn, het uitzicht onderweg was mooi en ik heb gelezen, gelezen en gelezen in mijn boek. Het moest zo zijn!
.

Liefs,
.

Cliff
.

Kijk maar naar de foto’s. Wat een belevenis.
1. Bariloche
2. Op stap in Villa La Angostura en Bariloche
3. Alle foto’s tot nu toe